inanılmaz korku.

inanmamak ile inanma isteği arasında usulca gidip gelen birçok müslüman türk ailesinin evinde kuranı kerim bulmak mümkün sanıyorum. kuranıkerimi yüksek bi yere koymak, el yıkamadan dokunmamak vs gibi kaidelerden ötürü, kuranı nereye koyacağız bey diye büyük acılar çeken çok fazla insan görmedim, ama görmek isterim. neyse bizim evdeki kuran, yukarki televizyonun yanındaki kaloriferin üzerinde duruyordu, aşırı ısınmadan ötürü deri kapağı mallayınca onu bir yere kaldırdılar bi daha da hiç görmedim :((
dün ise evimizde muhteşem bir şey piyasaya çıktı, İMZALI KURAN.
bundan 10 sene evelinden filan kalma, saçmasapan bi rotaryen toplantısında, insanlara türkçe'ye çevirdiği kuranı kerimi verirken, kitabın ilk sayfasına tükenmez kalemle "SEVGİLERİMLE.." yazmış olan yaşar nuri hocayla birer hamburger yeseydik keşke.

inanılmaz hayatıma dönersek, dün gece cok uykusuz kaldım blog. yatakta fındık kırıp yiyordum ve yatağa dökülen kabukları aşağı yukarı topladığımı sanıyordum çünkü çok uğraşmamak için pratik zekamla yatağın duvar tarafına doğru ellerimle itmiştim onları ama meğer benimle birlikte yataktalarmış ve bütün gece orama burama battılar.

bir de cep telefonuyla herhangi bir şeyi başaramama hastalığına yakalandım ve molinin veterineri beni çok sevmek suretiyle her allahın günü telefon edip 15 dakika r.e.m. konserine gidip gitmeyeceğini filan anlatmaya başladığından beri ben cep telefonumu evde kapalı tutuyorum genelde. ara ara sinsice açıp mesaj gelmiş mi diye bakıp hemen kapıyorum filan, ama dün o açtığım sırada tesadüfen ankaradan arkadaşlarım aradılar, sevindim ama onlar konuştukça telefonun ısındığını hissediyordum, şarkı dinlettiler neşeli ve duygusal dakikalar yaşadik blog, ama telefon manyakça ısınmaya devam ediyordu. biraz daha konuşsaydık telefon yüzünden beynimde ur çıktığına kesin olarak inanmaya başlayabilirdim çünkü cep telefonu çok zararlı bişiy.